Het weiland is eigendom van de gemeente en wordt al jarenlang het ‘appeltje voor de dorst’ genoemd. Een verwarrende benaming omdat het de indruk wekt dat woningbouw mogelijk en zelfs onvermijdelijk is. Maar het eigendom van de grond zegt niets over de bestemming.
In dit geval bepaalt de Provincie. Het is nl. ‘landelijk gebied in de MRA (Metropoolregio Amsterdam)’ en dat is schaars. Daar mag niet zomaar gebouwd worden en zeker geen grote ontwikkelingen. Aan de voorwaarden voor zo’n uitzondering wordt niet voldaan: er is in Purmerend elders binnenstedelijk genoeg ruimte om boven opgave te bouwen. Bijvoorbeeld op het Golfterrein in het Wagenweggebied en op de Koog.
Zelfs als de Provincie zou instemmen zegt de wet dat het niet mag. De wet zegt: eerst binnenstedelijk bouwen, dan eventueel, als het echt aantoonbaar noodzakelijk is, dan mag buitenstedelijk ook. Maar het is niet aantoonbaar noodzakelijk, zeker niet als Purmerend ook gaat bouwen op het binnenstedelijke Golfterrein.
We hebben huizen hard nodig inderdaad. De woningcrisis raakt ons allemaal. Juist daarom is het onbegrijpelijk dat de gemeente haar gemeenschapsgeld liever lijkt te besteden aan een onhaalbaar plan met heel veel ernstig vertragende knelpunten, in plaats van het in te zetten om nu als de sodemieter die reeds bestaande binnenstedelijke plannen te verwezenlijken.
Het sentiment is begrijpelijk: 21 ha weiland, zo erg is het toch niet? Maar dat is het wel. Het weiland vormt een bufferzone die cruciaal is om het bos, moeras en stiltebos (Natuurnetwerk Nederland) in stand te houden. De unieke variatie aan soorten met veel rode lijst soorten heeft dit bos te danken aan de grond en ligging maar vooral aan de kritische omvang en de omliggende weilanden met gras en waterpartijen. Die vormen slaap-, voedsel, voortplantings- en foerageergebied voor vele soorten. Dit bebouwen is funest. En dan hebben we het nog niet over de effecten van een 10 jaar lange bouwput met geluids-, licht- en zand-overlast en de komt van 3000 nieuwe bewoners en voorzieningen gaan betekenen. Die ijsvogel en die wielewaal zijn dan echt allang verdwenen.
Die huizen hebben we nodig. Maar voor deze locatie is een langdurig traject nodig met kostbare juridische procedures en een onzeker uitkomst. Als we de doelgroepen die het het hardst nodig hebben snel willen helpen, zou de gemeente beter kunnen focussen op ontwikkelingen met minder hindernissen.